Ziemia obumiera, plony są wyniszczane przez kolejne choroby, szaleją burze pyłowe, zmienia się skład atmosfery; nasza planeta przestała być przyjaznym miejscem i w przeciągu kilkudziesięciu lat ludzkość prawdopodobnie wyginie na skutek głodu i chorób. Chyba że coś wymyśli…
Na plus zdecydowanie zasługuje ogólna koncepcja filmu – poszukiwanie nowego domu, nowej planety do zasiedlenia i problemy z tym związane. Mamy tu też element humorystyczny w postaci robota TARS, kilka niezłych scen rodem z kina akcji… i w zasadzie to tyle, co można dobrego powiedzieć o tej produkcji.
Początek filmu jest przede wszystkim za długi, rozwleczony i usiany dziwnymi akcjami które niczego nie wnoszą, a całość sprowadza się do tego: „jest źle, będzie jeszcze gorzej”. Ale nagle pojawia się światełko w tunelu, hurra, jest możliwość uratowania ludzkości. Że naukowcy przedstawiający swój genialny plan są kompletnie nieprzekonujący, to już inna sprawa.
No dobra, przetrwaliśmy to, lecimy w kosmos mając nadzieję, że zaraz zacznie się ciekawiej. Po pierwsze, nasz bohater prosto z pola zostaje wpakowany w statek kosmiczny. A jakieś przygotowania, szkolenia, ćwiczenia? Nic, zero. Dwa zdania na temat co macie robić i pa pa. Po drugie, nie wiemy kto jest na pokładzie statku i dlaczego akurat on/a (tyle tylko że to „wybitne jednostki, chluba społeczeństwa” czy coś w tym stylu), nie wiemy jak się nazywają, czym zajmują i jakie mają zadania.
Jeśli macie nadzieję, że dalej sytuacja się poprawi – przykro mi, nic z tego. Postaram się nie spoilerować, ale chyba nie będziecie zaskoczeni jak powiem, że ten czy tamten ginie w trakcie misji (w którym filmie nie ginie?). I nie byłoby w tym właściwie nic złego, gdyby nie reakcja reszty załogi. To znaczy jej brak. Dosłownie. Garstka ludzi tysiące lat świetlnych od domu, ktoś ginie, a oni nie okraszą tego zdarzenia nawet słowem komentarza. WTF?
Warto również zwrócić uwagę na kilka innych, mocno irytujących elementów. Na przykład nikt nic nie je. W kosmosie pożywienie to, zaraz obok zapasów powietrza i wody, podstawowa rzecz. A tu przez 3 godziny ani słowa o tego typu sprawach. Dalej, nie widać żadnych procedur czy ustalonego planu działania – ot, ludzie dostali statek, róbta co chceta tylko uratujta nas. W trakcie misji naukowcy zachowują się jak przystało na idiotów, nie naukowców. Przypomina mi się w tym momencie biolog (bodajże) z „Prometeusza”. Zamiast podejść do problemu w analityczny sposób, to wydziwiają i pada stwierdzenie w stylu „olać dane, jakieś przeczucie ciągnie mnie na tą planetę, polećmy tam, a tak w ogóle miłość to może piąty wymiar”. Przepraszam bardzo, to ma być ekipa od ratowania świata? Trzy, kompletny brak relacji między członkami załogi. Są, bo są, coś gadają (tłumaczą sobie nawzajem podstawowe sprawy związane z czarnymi dziurami, czasem i przestrzenią, ale czynią to jakby zwracali się do przedszkolaków, a nie inteligentnych i wykształconych przecież ludzi), coś robią, ale brak w tym wszystkim jakiejś celowości. W ogóle odniosłam wrażenie, że załoga składa się z dwóch grup: pierwszej, która zawiera jedyne dwie postaci o których wiemy cokolwiek, oraz drugiej – pozbawionego znaczenia wypełniacza. Raz czy dwa miałam też wrażenie, że bohaterowie odnoszą się do dialogów, których nie było (np sprawa Amelii i Wolfa).
Muzyka w filmie jest nierówna. Są momenty, że wszystko świetnie gra, ale jest i kilka takich, gdzie muzyka bardziej przeszkadza niż pomaga i jest zwyczajnie za głośna (na początku myślałam, że to może wina sali kinowej, ale nie tylko ja zwróciłam na to uwagę, więc po prostu ten film tak ma). Plus za brak dźwięków w scenach pokazujących statek z zewnątrz, z kosmosu (przypominam, że w próżni dźwięk nie rozchodzi się).
Film zapowiadał się na niezłe science-fiction. Po raz kolejny – nic z tego. Za dużo fiction i pseudofilozoficznych gadek oraz przekombinowanie niektórych akcji (porozumiewanie się z córką – WTF?), za mało science (o wiele za mało jak na tego typu projekt). Kilka ewidentnych głupot, których jako osoba nieco obeznana z tematyką kosmosu nie potrafię wybaczyć (np czarna dziura). Naprawdę wiele rzeczy mnie w tym filmie irytuje, i już podczas seansu zaczęłam sobie odhaczać, co jest nie tak. Mam wrażenie, że ktoś bardzo chciał nakręcić epicki film o kosmosie, ale zupełnie nie wiedział, jak się do tego zabrać. Na dodatek właściwie niczego nie wyjaśniająca końcówka. „Interstellar” wypada źle, panie i panowie, po prostu źle.
Nie pokazują jedzenia? Na litość boską. To nie Mars One Reality Show. Jak chcesz obejrzeć film dokumentalny, oglądasz film dokumentalny. Wyjaśnienia w sprawie czarnych dziur, czasoprzestrzeni itp niczym dla przedszkolaków, jest nota bene potrzebne, bo większość ludzi autentycznie nie rozumie tych zaganień i cokolwiek, co pomoże im zrozumieć, sprawi że nie pomyślą: „Nic nie rozumiem. Ale słaby film”
To, że nie zareagowali na śmierć, jest dosyć oczywiste. Co chciałbyś w takiej chwili powiedzieć? Powiedzieć coś, sztucznie pełnego patosu? Powiedzieć jakiś banał? Pomysły płyną strumieniami… „-Ale szkoda że zginął. -Ano”
„Panie świeć nad jego duszą” „Choć ciało odeszło, jego dusza zawsze będzie z nami. Niech spoczywa w spokoju”
To że ktoś ma KONIECZNĄ potrzebę uzewnętrzniania swoich emocji, to jego sprawa. Ktoś takiej potrzeby mieć nie musi.
Do jednego mogę mieć zastrzeżenie, faktycznie można zauważyć „płaskośc” pozostałych bohaterów.
Ale zauważ, że gdyby mieli pokazać jak jedzą… „uwypuklić” bardziej poboczną część załogi, odnieść się do czarnych dziur w lepszy sposób, to film trwałby znacząco dłużej, a nie koniecznie byłby przez powyższe zabiegi, lepszy.
Ciekawy jestem jakich to „Kilka ewidentnych głupot, których jako osoba nieco obeznana z tematyką kosmosu nie potrafi pani wybaczyć”, się pani doszukała. Konkrety. Bez wytykania rzeczy, o których tak na prawdę, możemy się tylko domyślać, a wobec czego, które dają nam wolną rękę przy tworzeniu tego typu filmu.
Nie mówię, że z filmu powinni zrobić jakiś reality show – chodzi mi o to, że taka wyprawa powinna być, powiedzmy, kompleksowa. Wystarczyłaby jedna scena „obiadowa”, chociażby coś w stylu tego co było w drugiej części Obcego (jeśli mnie pamięć nie myli) – załoga po wybudzeniu z hibernacji spotyka się przy stole i zajada jakąś Bardzo Pożywną Papkę. Przy okazji można by załatwić kwestię relacji między członkami załogi, może dowiedzielibyśmy się o nich czegoś ciekawego (w tym przypadku – czegokolwiek, bo nie wiemy praktycznie nic). Naprawdę wymagam za dużo? Od filmu tego kalibru? Spokojnie można by wyciąć trochę biegania po polach czy nic nie wnoszącą scenę z dronem lub szkołą i wstawić coś, co nadało by kształt załodze i wyprawie.
„Wyjaśnienia w sprawie czarnych dziur, czasoprzestrzeni itp niczym dla przedszkolaków, jest nota bene potrzebne, bo większość ludzi autentycznie nie rozumie tych zaganień” – ale ja jestem tego świadoma, naprawdę. Po prostu nie lubię, jak traktuje się widza jak ostatniego idiotę, a kwestie techniczno-naukowe, jak się tylko chce, można zgrabnie wytłumaczyć. Jedyne co zapamiętałam z tych „wywodów”, to tyle, że były dziecinne i naukowcy, którzy je wygłaszali, kompletnie nie potrafili mnie do siebie przekonać.
„To, że nie zareagowali na śmierć, jest dosyć oczywiste.” – O widzisz, a dla mnie było to kompletnym zaskoczeniem i po prostu zgrzytem. Nie wiem co powinni powiedzieć, ale jakakolwiek reakcja byłaby wskazana. I nie chodzi tu o chęć lub nie do uzewnętrzniania emocji. Grupka ludzi lata świetlne od domu znajdująca się w trudnej sytuacji – dla mnie oczywistym jest, że powinni się jakoś odnieść do faktu, że załoga nagle uszczupliła się o 1/4.
Konkretne przykłady głupot? Świeżo po seansie pewnie wymieniłabym więcej, ale w tej chwili podam jedną: Cooper wpada w czarną dziurę i wylatuje w hiperprzestrzeni. Hiperprzestrzeń pominę milczeniem, bo to był dla mnie element w ogóle idiotyczny. Wróćmy do czarnej dziury. Moim zdaniem człowiek nie byłby w stanie sobie ot tak wpaść w czarną dziurę cały i zdrowy. To są warunki ekstremalne. Zwykły kombinezon by od tego nie uchronił. Takie jest moje zdanie.